Kώστας Kαββαθάς
«... Κάθε φορά που σας μιλάω για την ανάγκη να βοηθήσετε το μηχανοκίνητο αθλητισμό, ηκοινωνική σας? ευαισθησία σάς κάνει να απαντάτε ότι οι αγώνες αυτοκινήτων και
μοτοσικλετών είναι σπορ των? πλουσίων και δεν ενδιαφέρουν μια κυβέρνηση που σκέπτεται τα
?μεγάλα προβλήματα του ελληνικού λαού?...»
Ούνα φάτσα (;) άλλη ράτσα...
ΠΟΤΕ δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγα στο autodromo της Μόντσα. Φτιαγμένο μέσα σ? ένα
καταπράσινο πάρκο, λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από την πόλη, έχει συνδέσει το όνομά του
με την ιστορία των αγώνων αυτοκινήτου στην Ιταλία και έχει χαράξει με φωτεινά γράμματα το
δικό μου «ταξίδι» στην ειδική δημοσιογραφία. Καθόμουν σ? ένα Fiat Dino στο διάδρομο των
πιτ, με τις πέντε αισθήσεις σε κατάσταση συναγερμού. Ήταν η πρώτη φορά που θα οδηγούσα
στην πίστα που μου είχε κρατήσει συντροφιά στα παιδικά μου όνειρα. Tότε που ήθελα να γίνω
μηχανικός για να σχεδιάζω αγωνιστικά αυτοκίνητα ή οδηγός για να οδηγώ Ferrari Squalo ή
Maserati 250F στο φημισμένο αυτοκινητοδρόμιο. Η βροχή είχε απελευθερώσει τα αρώματα της
γης, η υγρασία έφερνε ρίγη και ο ήχος του κινητήρα ήταν μουσική στα αφτιά. Έβαλα μπρος
και, για δύο περίπου ώρες γύριζα το autodromo, πιστεύοντας ότι είμαι ο Φάντζιο, ο Μος ή ο
Κόλινς, ανάλογα με τον τρόπο που έστριβα στη Lesmo ή στην Parabolica.
Τα χρόνια πέρασαν, η πίστα άλλαξε, αλλά οι εικόνες έμειναν ζωντανές στο μυαλό και στην
καρδιά και ήρθαν στην επιφάνεια, όταν στις 14 και 15 Σεπτεμβρίου, βρέθηκα στη Μόντσα για
να παρακολουθήσω το 73ο Ιταλικό Γκραν Πρι.
Μέρα όμορφη, με έναν ήλιο που έκανε τα χρώματα να εκρήγνυνται και φώτιζε τα λάβαρα που
ανέμιζαν οι 150.000 θεατές, που είχαν έρθει από κάθε σημείο της Ιταλίας, της Ευρώπης, του
πλανήτη. Με τη γη να «αχνίζει» από την εξάτμιση της βροχής, και τους εκπληκτικούς ήχους
από τους κινητήρες που γύριζαν στις 19.000 στροφές να τρυπούν τα τύμπανα, παρατηρούσα το
πολύχρωμο πλήθος. Μηχανικοί, οδηγοί, τιμ μάνατζερ, σχεδιαστές, κατασκευαστές κινητήρων
απ? όλο τον κόσμο. Στα hospitality suits των χορηγών, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι από
περιοδικά και εφημερίδες. Στις εξέδρες και στο πυκνό δάσος του πάρκου, σπουδαστές από
πολυτεχνεία και πανεπιστήμια, επαγγελματίες της διαφήμισης και της επικοινωνίας, ένας
ολόκληρος κόσμος που επί 73 ολόκληρα χρόνια πηγαίνει εκεί για να παρακολουθήσει το πιο
ωραίο άθλημα του κόσμου: τους αγώνες με αυτοκίνητα της Formula 1. Mιλάω σε νέους και νέες
που θέλουν να σπουδάσουν μηχανικοί, σχεδιαστές, να γίνουν οδηγοί, να λάβουν μέρος, να
κρατήσουν ζωντανή την παράδοση, να τονώσουν το μύθο, να πάνε ταχύτερα, δυνατότερα,
ψηλότερα?
Όσο κι αν προσπαθώ όμως, δεν μπορώ ν? αποφύγω τη σύγκριση με αυτό που αποκαλούμε
«ελληνική πραγματικότητα». Με το δυσκοίλιο, συγκαμένο, ευρισκόμενο στα πρόθυρα μιας
συνεχούς κατάρρευσης «κράτος», που εκατοντάδες κουστουμάκια έχουν δημιουργήσει στην
Ελλάδα. Ένα «κράτος» όπου κυριαρχεί η αδιαφορία, η τσαπατσουλιά, η αρπαχτή, η κοπάνα, και
τα μεγάλα λόγια περισσεύουν. Ένα «σύστημα» που το μόνο που κατάφερε να φτιάξει τα
τελευταία 45 χρόνια είναι τρεις λεωφόροι, δύο γέφυρες, πέντε ανισόπεδες διαβάσεις και
επτά νοσοκομεία (από τα οποία τα τέσσερα δε λειτουργούν, επειδή απεργούν οι πρυτάνεις, οι
πανεπιστημιακοί γιατροί και οι νοσηλευτές) αλλά και ένα αεροδρόμιο που κατέστρεψε την
πεδιάδα των Μεσογείων και έκλεισε άλλα τρία (Ελληνικού, Μαραθώνα και Τατοΐου).
Ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι τα «παραλέω» και πως η αγάπη μου για τ? αυτοκίνητα και τους
αγώνες με εμποδίζει να δω την πραγματικότητα.
Σοβαρά; Ποια πραγματικότητα νομίζετε ότι βλέπω στη Μόντσα, στην Ίμολα, στο Σίλβερστοουν,
στο Γκούτγουντ, στο Νίρμπουργκρινγκ, στο Ουγγαρόρινγκ και, σύντομα, στην πίστα που θα
φτιάξει η Τουρκία για να γίνει το Τουρκικό Γκραν Πρι;
Σας γνωρίζω πια καλά. Κάθε φορά που σας μιλάω για την ανάγκη να βοηθήσετε το μηχανοκίνητο
αθλητισμό, η κοινωνική σας? ευαισθησία σάς κάνει να απαντάτε ότι οι αγώνες αυτοκινήτων
και μοτοσικλετών είναι σπορ των? πλουσίων και δεν ενδιαφέρουν μια κυβέρνηση που σκέπτεται
τα «μεγάλα προβλήματα του ελληνικού λαού»! Και κάθε φορά που ―από το 1960 μέχρι σήμερα―
εκτοξεύετε αυτή την ανοησία απαντάω φέρνοντας σαν παράδειγμα τα δεκάδες αυτοκινητοδρόμια
που υπάρχουν στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στον κόσμο, τα οποία είναι φυτώρια νέων
ιδεών και εφαρμογών, που βοήθησαν χώρες να αναπτύξουν μικρές ή μεγάλες βιομηχανίες που
κατασκεύαζαν και κατασκευάζουν κάθε μορφής όχημα. Ούτε αυτό όμως δεν είσαστε σε θέση να
καταλάβετε, πρώτον, γιατί εσείς οι ίδιοι δεν έχετε φτιάξει τίποτα στη ζωή σας και,
δεύτερον, γιατί «αυτά είναι κόλπα δύσκολα» που κάνουν στην Eσπερία.
Τι νομίζετε ότι βλέπω, ρε τυριά, όταν πηγαίνω σε μια πίστα; Τη Marlboro και τη Silk Cut,
την Orange και την DHL, τη Ferrari, την Toyota, τη Honda και τη McLaren; Από την ημέρα
που ξεκίνησα να κάνω αυτήν τη δουλειά, από το 1967 που κυκλοφόρησε το «Auto Eξπρές» και
τον Οκτώβριο του 1970 που βγήκαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ, βλέπω τις σκιές των μεγάλων
δημιουργών/μηχανικών σαν τους Λάντσια, τους Μαζεράτι, τους Λαμπρέντι, τους Τσάπμαν και
τους Πόρσε. Βλέπω σχεδιαστές σαν τους Πινινφαρίνα, τους Τζουτζάρο και τους Μικελότι.
Βλέπω οδηγούς σαν τους Μος, τους Στιούαρτ, τους Χιλ, τους Κούλθαρντ και τους Σουμάχερ.
Για 40 ολόκληρα χρόνια βλέπω πρότυπα, βρε απίθανοι μικρομεσαίοι. Γράφω για νέους που
ξεκίνησαν από τα καρτ κι έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές, για ανθρώπους που έχτισαν
«αυτοκρατορίες» σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας πλαίσια και κινητήρες αγωνιστικών
αυτοκινήτων, για νέους και νέες που ζουν σε χώρες οι οποίες βοηθούν τη γέννηση, το
χτίσιμο και την πραγματοποίηση ονείρων και όχι για τα αστεία ανθρωπάκια με τις παρδαλές
γραβάτες, που το μόνο που τα απασχολεί είναι πώς θα «υπογειοποιήσουν» την Aκαδημίας και
θα πεζοδρομήσουν τη Σταδίου. Ούτε ξέρω για πόσους μήνες παρακολουθώ ηγεσία και λαό να
ξοδεύουν χιλιάδες ώρες για να απαντήσουν σε? κρίσιμα ερωτήματα όπως με ποιον έφαγε ο
Γιωτόπουλος το ...1973, πόσο «ψυχρό» ήταν το βλέμμα του Κουφοντίνα και πώς ένας χείμαρρος
(ο Κηφισός) καταφέρνει να πνίγει την ίδια περιοχή τρεις φορές σε τριάντα ημέρες.
Για 33 ολόκληρα χρόνια αυτό το περιοδικό και οι συνεργάτες του προτείνουν, φωνάζουν,
αγωνίζονται για να γίνει μια «Μόντσα» στην Ελλάδα, ένας χώρος που θα επιτρέψει στα
Eλληνόπουλα να ονειρευτούν, να πειραματιστούν, να κατασκευάσουν, να δοκιμάσουν, να
συναγωνιστούν? Να αποδείξουν ότι δεν είναι πρωταθλητές του φραπόγαλου και του
προπολότο... Και αυτό που εισπράττουν είναι ειρωνεία και αδιαφορία, ανάλογα με τη θέση
και τα πολιτικά «πιστεύω» του ανεπάγγελτου που αναρριχήθηκε στον κρατικό μηχανισμό λόγω
των αφισοκολλητικών επιδόσεων ή της «γνωριμίας» του με τον υπουργό ή πρωθυπουργό.
Όταν «είδαμε κι αποείδαμε» να πείσουμε τους «αρμοδίους», αποκτήσαμε το «δικό μας»
αυτοκινητοδρόμιο. Αναλάβαμε (για δώδεκα χρόνια) τη διαχείριση της πίστας των Μεγάρων και
εκεί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δική μας, μικρή «Μόντσα». Εκεί θα περιμένουμε να
συναντήσουμε όλους όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ήδη λειτουργεί (εδώ και δύο
χρόνια) το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Οδήγησης, εκεί θα προσπαθήσουμε να σχεδιάσουμε και να
κατασκευάσουμε τα πρώτα ελληνικά μονοθέσια, εκεί θα χτίσουμε αυτό που μας στέρησαν οι
χωρίς ίχνος φαντασίας και πραγματικού ενδιαφέροντος για τη νέα γενιά πολιτικοί.
Στο αδελφό μας περιοδικό «Formula 1» επαναλαμβάνουμε μια παλιά μας πρόταση: η πίστα για
τους αγώνες της Formula 1, και όχι μόνο, να γίνει στο «βομβαρδισμένο» αεροδρόμιο
Ελληνικού. Γνωρίζω ότι ακόμα και η απλή αναφορά της λέξης «αγώνες» θα κάνει υπουργούς να
συνοφρυωθούν, εργολάβους να πάθουν εγκεφαλικό και δημάρχους να χάσουν τον ύπνο τους.
Δικαιολογημένα, αφενός γιατί τα κέρδη από την «ήπια οικιστική ανάπτυξη» είναι αστρονομικά
και αφετέρου γιατί κανείς τοπικός «άρχοντας» δεν έχει προσέξει ότι το αυτοκινητοδρόμιο
της Μόντσα ανήκει στο Δήμο της Μόντσα ή, όπως έχουν μάθει να παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι
δήμαρχοι και σύμβουλοι, στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Το συμπέρασμα; Μπορεί ούνα φάτσα με τους γείτονες (σε ορισμένες περιοχές) αλλά σίγουρα
(οι γείτονες) άλλη ράτσα._ Κ. Κ.